عشق، گهگاهی «جنتی» را به آتش می کشد!

گاه در گُل می پسندد، گاه در گِل می کشد

هر چه آدم می کشد، از خامی دل می کشد

گاه مثل پیرمردان ساکت است و باوقار،

گاه مثل نوعروسان، بیخبر کِل می کشد

کجرویهای «فضیل» این نکته را معلوم کرد:

عشق حتی بار کج را –هم- به منزل می کشد

موجهای بیقرار و گوشماهیها که هیچ،

عشق، گهگاهی نهنگی را به ساحل می کشد!

دوست مست و چشم من مست است و می دانم، دریغ،

دست از آهو، پلنگ مست، مشکل می کشد.

حسین جنتی / ماهنامه راه قرآن – شماره 20