آذربایجان و فرصتهایی که از دست می رود.

شرط عقل آنست که از فرصتهای پیش آمده به نحو احسن و درست استفاده کرد وگرنه درآینده حسرت آنرا باید خورد و مایه سرافکندگی در پیشگاه آیندگان خواهد بود.

از موضوعاتی که داغ را بر دل ایرانیان نهاده و هر روز داغش نیز نیز تازه تر می شود قراداهای ننگین ترکمنچای و گلستان می باشد. قراردادهایی که قسمتی از وطن عزیزمان را جدا کرد.

همانطوریکه جدایی این خطه از وطن باعث بدنامی و سرافکندگی سلطنت قاجار شد مطمئنا عدم تلاش جهت بازگرداندن آن نیز باعث خواهد شد تا آیندگان نیز به ما (همچون خود ما به گذشتگان) به دید خائن و بی لیاقت بنگردند، آنهم با وجود فرصتهای طلایی بوجود آمده.

یکی از فرصتهای طلایی بوجود آمده فروپاشی مملکت شوروی بود که شهر و سرزمینهایی را که بزور تحت سلطه خود درآورده بودند جدا شده و اعلام استقلال کردند. و بهترین زمان بود برای بازگرداندن سرزمینهای خودمان، اما بخاطر عدم تحرک کافی و یا ... این فرصت طلایی از دست رفت.

بعد از این جریان بجای اینکه ما پیشقدم می شدیم و حداقل عهدنامه های مزبور را باطل می کردیم در مقابل ابطال عهدنامه ها در جمهوری خودمختار نخجوان و (طبق شنیده ها) جمهوری آذربایجان که معنی جز درخواست بازگشت به موطن اصلی نبود باز فرصت سوزی کرده و اقدامی نکردیم.

و در آخرین مورد در اواسط سال گذشته، انستیتو تاریخ آکادمی ملی علوم آذربایجان در کنفرانسی اطلس تهیه شده توسط این انستیتو را ارایه کرد که در آن تمامی اراضی ایران و بخشی از محدوده کشورهای همسایه جمهوری آذربایجان به عنوان خاک این کشور معرفی شده بود. که با اعتراضاتی از داخل ایران خصوصا مجلس قرار گرفت و آنرا جعلی خواندند.

ولی به نظر بنده قسمتهای مثبت آن بیش از بُعدهای منفی آن می باشد که از آنجمله می توان به: تاکید بر اینکه این کشورها(ایران، آذربایجان و...) یک سرزمین واحدی بودند، و لزوم یکپارچگی دوباره با اشاره به اینکه «در طول تاریخ بر اساس تصمیم های ناعادلانه از کشور جدا شده است».

ولی باز سکوت بود و سکوت...

و آیا بهتر از این موقعیتی بدست می آمد که حاکمان نیز به مانند مردمان آن دیار بر یکی بودن سرزمین ایران اظهار کنند.

و خوشبختانه تاریخ زمان جدایی روشن است که می توان از بروز اختلافات جلوگیری کرد مثل نام سرزمین، زبان و ... .

به امید اتحاد تمامی سرزمینهای ایرانی و حتی اسلامی