قاصد یار، شعری که استاد شهریار برای خیال خود گفته
خیالی که استاد را به یاد همسر محرومش برده بدین جهت او را به چای دعوت می کند، تو قاصد یار منی.
سَـن یاریمیـن قاصـدیـسـن ایــلن سـنه چای دِمـیـشم
خیـالـینـی گـونـدریـب دی بس کی من آخ وای دمیشم
آخ! گئـجه لر یاتمـامیشام من سنه لای لای دمـیـشم
سـن یاتالی ، من گوزومـه اولـدوزلاری سای دمـیـشم
هر کس سنه اولدوز دییه ازوم سـنـه ، آی دمـیـشــم
سندن سـونرا حیـاتَ مـــن شیـرین دسه زای دمیشم
هر گوزَلدن بیـر گل آلـیب سـن گوزله ، های دمـیـشم
سنین گون تک باتماغیوی آی بـاتـانـا ، تـای دمیـشـم
ایـندی یایا، قیـش دِیـیـرم سـابـق قـشـا یـای دمـیشـم
گاه طویووی یـاده سـالیب من دَلی ، نای نای دمیشم
سونرا گـیـنه یاسَ بـاتـیـب آغـلاری های های دمیشم
اتـَک دولـی دریـا کـیـمـی گوز یاشـیما ، چای دمیشم
عمره سورن من قره گون آخ دمـیـشـم وای دمـیـشـم
عمره سورن من قره گون آخ دمـیـشـم وای دمـیـشـم
سلام آقا داداش
خوبی؟
چه خبر؟
بیا وبلاگم
خوشحال میشم
این شعره خیلی قشنگ بود
موفق باشی